Rozdział 3

Budzę się na małej kanapie w ciasnym pomieszczeniu. Przecieram oczy i po chwili dostrzegam jak jej ciemne włosy opadają na moim ramieniu, a mała głowa leży wtulona we mnie na co uśmiecham się sam do siebie. Co prawda nie jest w moimi typie ale muszę przyznać że wygląda teraz ślicznie. Delikatnie biorę ją w swoje ramiona i kładę na fotel.

- Tu będzie ci wygodniej – szepczę gdy zaczyna się wiercić

- Yhym – mruczy przez sen.

Owijam Charlie kocem który mi dała i bezszelestnie kieruję się do kuchni tak aby nikogo nie obudzić. Znajduję kartkę i piszę krótką informację z podziękowaniem i pożegnaniem. Gdy kończę pisać staram się zlokalizować wyjście i gdy już mam wyjść widzę bruneta wlepiającego swe okrągłe oczy prosto we mnie.

- Idziesz już ? – pyta

- Taa nie chcę robić problemu

- Nie robisz – mówi podchodząc do szafki i wyciągając ser.

- Dzięki – uśmiecham się – ale i tak pora na mnie

- Nie zostaniesz na śniadaniu ? – pyta zasmucony

- Nie , naprawdę muszę się zbierać

- Wpadniesz jeszcze kiedyś do nas ? – pyta po chwili

- Co ?

- Umm..Charlie chyba cię polubiła – wykręca się

- Tak myślisz ? – jeszcze tego brakuje żeby ta mała niewinna dziewczyna zakochała się we mnie. Nie pokocham jej jedyne co mogę jej zaoferować to złamane serce i wielki ból, w końcu jestem stworzony do zadawania bólu o którym innym się nie śniło, to u nas w rodzinie dziedziczne zamiast wspierać i polegać na sobie oferujemy cholerną konkurencję kto zada sobie więcej bólu intryg i kłamstw. To one trzymają moją rodzinę, a raczej podróbkę rodziny. Jedyne na kogo mogę liczyć to ja sam. Tylko ja siebie rozumiem i nigdy nie zawodzę.

- Taa – wyrywa mnie z zamyślenia

- Ok – mówię nie wiedząc co odpowiedzieć – tak więc na mnie pora – wypalam i kieruję się w stronę drzwi a gdy wychodzę widzę głowę chłopca przyklejoną do okna i odprowadzającego mnie wzrokiem do końca ulicy.

Dziwny dzieciak – myślę.

***

Odbieram kluczyki i wsiadam do swojego naprawionego auta. Odpalam silnik, a po chwili jestem już przy końcu miasteczka. Jadę szosą skupiając się na drodze i rozmyślając o nowej intrydze. Chcę pokazać wszystkim kto ma ostatnie słowo. Wszyscy uwzięli się cholera na mnie. Chcą żebym znalazł narzeczoną ? Przecież ja ją tylko skrzywdzę. Może powinno obchodzić ich również fakt że jestem cholernym niedorozwojem i nie dorosłem do tego hmm ? Chcą mieć synową …. a może… ją… dostaną – uśmiecham się pod nosem i energicznie skręcam pojazdem w kierunku miasta.

***

Jestem prawie przy kawiarni w której pracuje. Modlę się aby tam była, a gdy uchylam drzwi cieszę się że moje przeczucie mnie nie zawiodło. Idę prosto do niej i po chwili mnie dostrzega a jej zdziwienie rośnie.

- Mogę spełnić twoje marzenie ? – wypalam bez zastanowienia

- Wszystko ok ? – pyta, a ja orientyuje się że jestem cały zdyszany pomijam to a moje usta nagle wypowiadają :

- Będziesz moją dziewczyną ?- pytam skupiony

- Co ? – otwiera usta ze zdziwienia.

- Chodzi o pewien pakt –zaczynam tłumaczyć

- Yhy – widzę jak jej oczy zmieniają kolor.

- Udawaj przez 5 miesięcy że jesteś moją dziewczyną, a ja zrobię wszystko co będziesz chciała.

- Coo ? – pyta po raz drugi

- Udawaj przez 5 miesię…

- Słyszałam ale chyba cię powaliło…

- Nie potrzebuję

- Ej to jest trochę chore…

- Ale Charls – łapie ją za rękę

- Nie serio nie chcę mieszać się w sprawy między tobą a twoją rodziną, nie jestem jakąś marionetką i nie dam sobą manipulować. Poza tym znam cię ledwo 1 dzień.  Żegnaj – wykręca się i szybko wychodzi

- Cholera – klnę pod nosem i odwracam się aby ujrzeć grupkę słuchaczy lustrujących moją osobę. – Koniec przedstawienia – cedzę ze złością i wychodzę trzaskając drzwiami.

***

Charlie pov:

Idę w kierunku szpitala jak co czwartek. Na recepcji wita mnie pani Foster machając przyjaźnie dłonią i ubdarowując mnie serdecznym uśmiechem. Wchodzę na 2 piętro gdzie czeka już na mnie Brian. Wstaje z krzesełka i podchodzi ochoczo do mnie.

- Znów się zerwałeś z lekcji młody ?

- Chciałem zobaczyć mamę..

- Ale wiesz że jej się to nie spodoba

- Nie musi o tym wiedzieć prawda Charls

- Niech ci będzie – mówię zrezygnowana – Ale proszę cię nie przesadzaj

- Dobrze obiecuję że nie będę.

Po chwili razem wchodzimy do Sali gdzie leży brązowowłosa kobieta o kolorze skóry w odcieniu kredy.

- Hej mamo – krzyczy Brian biegnąc do niej i zamując fotel naprzeciwko łóżka

- Jak się czujesz – mówię z troską patrząc na jej mizerne ciało opatulone w kołdrę szpitalną

- Coraz lepiej – kłamie uśmiechając się blado i wystawiając do mnie dłoń. Biorę między dłonie jej rękę i delikatnie głaszczę uśmiechając się  najmniej boleśnie jak umiem.

- Nie martw się Charls – mówi po chwili prawie szeptem

- Nie martwię – szybko odpowiadam

- Nie umiesz kłamać – uśmiecha się

- Dzień dobry ! – nagle w drzwiach pojawia się lekarz

- Dzień dobry doktorze – wstaję

- Czy możemy porozmawiać na osobności – pyta mnie

- Oczwiście – odpowiadam kierując się w stronę jego gabinetu. - Proszę powiedzieć mi jak wyniki – mówię gdy zajmuję miejsce naprzeciwko lekarza mamy.

- Będę szczery, są coraz gorsze.

- Yhym rozumiem – staram się ukryć wewnętrzny ból. Wiedziałam że nie będzie dobrze ale zawsze człowiek stara się mieć resztkę nadziei.

- Niezbędna będzie operacja, niestety jest ona bardzo droga i nie wiem czy jest pani w stanie ponieść jej koszty – mówi podsuwając mi kartkę z sumą na której widok blednę.

- Nie jestem w stanie zgromadzić takich pieniędzy – szepczę

- Rozumiem niestety bez tego daję pacjentce mniejsze szanse a raczej znikome i coraz krótszy czas.

- O boże … - szepczę – Ja muszę … umm.. zaczerpnąć … powietrza.. dziękuję .. do widzenia..

Wychodzę powoli ze szpitala i biegnę w stronę parku naprzeciwko szpitala. Zawsze przychodziłam tu jako dziecko z ojcem i bawiliśmy się w chowanego. Siadam na krawężniku i wybucham płaczem. Tak bardzo chcę ją uratować ale nie jestem w stanie zrobić niczego co może dać jej szansę , niczego. Gdybym tylko mogł… Nagle stoję na nogach a po chwili biegnę do kawiarni z nadzieją że go zastanę. Na moje szczęście właśnie wsiada do samochodu. O nie on odjeżdża. Chcąc go zatrzymać prawie rzucam się pod koła na co szybko chamuje klnąc pod nosem i wysiadając szybko z auta.

- Cholera co z tobą nie tak… Charlie? – pyta po chwili zaskoczony

- Okej. - wypalam

- Okej co ? – pyta zdezorientowany

- Przyjmuję twoją propozycję.

- Co ? – pyta ponownie

- Zostanę twoją dziewczyną

- Serio ?

- Tak, pod jedynym warunkiem…

Od Autorki:

Baaardzo was przepraszam za poślizg. Miałam w tym tygodniu projekt edukacyjny i przygotowania trwały 24/7. Mam nadzieję że mi wybaczycie, a rozdział wam się spodoba J Następny za tydzień już bez opóźnień.  Miłego Weekendu J

@/brxks